Rozdział 6

*Faith*

Stałam przed lustrem czesząc swoje już całkiem długie włosy, przyglądając się przy tym swojej twarzy. Nieco bladsza niż zwykła być wcześniej, nieco bardziej wystające kości policzkowe i nieco bardziej podkrążone oczy niż dotychczas. Chociaż słowo "nieco" jest chyba zbyt łagodne w tej chwili. Starałam się jak mogłam, aby pozbyć się anemii, ale nie ukrywajmy - nie miałam ochoty jeść, miałam problemy z zasypianiem. Cierpiałam z kilku powodów. Czułam się źle będąc skłócona z rodzicami, którzy z dnia na dzień coraz wścieklejszym głosem próbowali się ode mnie dowiedzieć, gdzie jestem. Serce ściskało mnie za każdym razem, gdy przed snem myślałam o tym, co robi Louis i jak bardzo mnie nienawidzi po tym, co mu zrobiłam. I po prostu tęskniłam. Ciężko było mi zasnąć bez usłyszenia jego głosu przed snem. Tęskniłam za każdą najmniejszą chwilą spędzoną z Louisem, za każdą głupią kłótnią, a nawet za jego złośliwymi uwagami, jak słabym kierowcą jestem. Chciałam zasypiać tylko dlatego, że miałam wtedy nadzieję, że przyśni mi się Tommo. Nachyliłam się do umywalki i przepłukałam twarz chłodną wodą, chcąc się choć trochę pozbyć senności. Słysząc głośne szczekanie małego Draco, który w ostatnich dniach był moim najlepszym przyjacielem, wyszłam z łazienki. Adopcja tego małego zwierzątka była prawdopodobnie jedyną dobrą decyzją, którą podjęłam w ostatnich tygodniach. Z początku Dan i Sarah uznali to za lekkomyślne i nieprzemyślane, ale później sami zrozumieli, że tak samo jak ja potrzebuję tego pieska, on potrzebuje mnie. Rozejrzałam się po mieszkaniu, aby dostrzec, że Draco szczeka pod drzwiami, a następnie usłyszeć ciche pukanie. Wzięłam psa na ręce, ponieważ spodziewałam się, że gdy otworzę drzwi to już więcej go nie zobaczę. Draco miał wspaniały talent do uciekania, gdy tylko się dało. Mieliśmy coś wspólnego. Otworzyłam drzwi starając się od razu przybrać na twarz sztuczny uśmiech, aby nikt nie zobaczył, jak bardzo jestem słaba. Jednak poczułam jak cała krew z mojej twarzy odpływa, a po całym ciele przechodzą mnie ciarki.

- Dean? - wyszeptałam tak cicho, że prawdopodobnie nikt poza Draco tego nie usłyszał.

Odłożyłam psa na podłogę, krzyżując ręce na piersiach. Wpatrywałam się w chłopaka, czując jak z każdą chwilą robi mi się coraz słabiej. Nie byłam na to jeszcze gotowa, mimo że wiedziałam, że przyjazd kogoś tutaj to kwestia czasu. Było na to za wcześnie, zdecydowanie za wcześnie.

- Musimy porozmawiać, Faith - mężczyzna wszedł do mieszkania, a następnie zamknął za sobą drzwi i położył dłoń na moim ramieniu, wpatrując się w moje oczy, w których w niemal sekundę pojawiły się łzy - Nie bój się, nic ci nie zrobię.

Nie będąc w stanie nic powiedzieć jedynie odsunęłam się, mimo iż nie planowałam tego. Chciałam wierzyć w jego, ale nie potrafiłam. Cofnęłam się w mieszkaniu w głąb salonu a następnie usiadłam na kanapie, czując jak z każdą chwilą coraz bardziej kręci mi się w głowie, a w uszach coraz bardziej szumi. Nie kontrolowałam swojego organizmu i nienawidziłam siebie za to.

- Faith, wszystko w porządku? - Dean zapytał zmartwionym głosem i po za tym, że normalnie stwierdziłabym, że jest wspaniałym przyjacielem, który się o mnie troszczy, teraz nie potrafiłam. Nie po tym co się stało.

- Dean, po co tu przyjechałeś? - zapytałam, wypowiadając wszystkie słowa z trudem przez gulę w gardle

Podniosłam wzrok na chłopaka, który stał kawałek dalej ze spuszczoną głową. Miałam wrażenie, że jego oczy lekko lśnią, gdy podniósł na mnie wzrok. Musiałam skonfrontować się w końcu z tym od czego tak długo uciekałam, odchodząc od osób, które kochałam. Przetarłam policzki mokre już od łez, które nieustannie wypływały z moich oczu, robiąc plamy na mojej koszulce. Bałam się, chociaż wiedziałam, że Dean nigdy świadomie nie zrobiłby mi krzywdy. Znałam go, ale nie potrafiłam powstrzymać nieprzyjemnego uczucia, gdy w głowie pojawiały się obrazy z tamtego wieczoru.

- Nawet nie wiesz, Faith, jak cholernie nienawidzę się od dnia, kiedy Will mi wszystko powiedział. Jestem w stanie za to zapłacić tak jak powinienem, ale nie wybaczę sobie, jeśli przeze mnie Louis straci jedyną osobę, dla której chciał być lepszym człowiekiem - Dean usiadł na fotelu naprzeciwko mnie, zachowując dystans

Patrzyłam na ciemnowłosego chłopaka, wiedząc, że każde jego słowo jest prawdą. Potarłam lekko skronie, czując pulsujący ból głowy. Spotkanie z Deanem było tym na co na pewno jeszcze nie byłam gotowa. Jak bardzo byłam wdzięczna Willowi za udostępnienie mi tego mieszkania, tak bardzo nienawidziłam go za to, że pozwolił Deanowi tu przyjechać i to bez uprzedzenia mnie o tym. Draco wskoczył na kolana mężczyzny i zaczął go prosić o drapanie, co chłopak skutecznie ignorował.

- Nie wiem, co mogę ci powiedzieć, Faith - pociągnął za swoje włosy, wyglądając na równie załamanego jak ja. - Naćpałem się i nic nie pamiętam z tamtej nocy, nie chcę się tłumaczyć, ale przysięgam, że nigdy celowo nie zrobiłbym ci krzywdy - przygryzł wargę, po czym wziął głęboki oddech. - Nigdy bym nie zgwałcił nikogo.

Słysząc wypowiedziane przez niego z trudem, niemal wyszeptane słowa, schowałam twarz w dłoniach, czując jak wspomnienia z tamtej nocy wracają.

Gdy w końcu pożegnałam się z przyjaciółkami, ruszyłam do domu opatulając się kurtką. W dzień było naprawdę ciepło, ale teraz temperatura była sporo niższa i marzyłam, aby znaleźć się jak najszybciej w domu. Po pierwsze było mi zimno, a po drugie nie przepadałam chodzić w nocy po parku. Wyjęłam telefon z pragnieniem, aby zadzwonić do Louisa, jednak ostatecznie powstrzymałam się. Nie chciałam, aby Tommo pomyślał, że sprawdzam go i mu nie ufam. Wzdrygnęłam się, widząc z daleka zataczającego się chłopaka, a w mojej głowie od razu pojawiły się czarne scenariusze. Gdy chłopak podszedł, a właściwie zatoczył się bliżej, mogłam rozpoznać znajomą mi twarz.


- Dean? - zbliżyłam się do chłopaka, na którego twarzy od razu pojawił się się leniwy uśmiech, gdy tylko mnie zobaczył - co ty tu robisz?

- Faith, piękna seksowna Faith - mężczyzna wybełkotał ledwo wyraźnie po czym nachylił się i przyciągnął mnie do mocnego uścisku. - Jak to jest, że taki Tomlinson zawsze wyrywa najlepsze laski? Czy ja jestem od niego gorszy?

Czując mocny zapach alkoholu, odsunęłam się lekko od chłopaka, a następnie wyjęłam z torebki telefon. Były to typowe pijackie teksty i wiedziałam, że najlepiej dla Deana będzie jeśli wróci do domu. Nie chciałabym wiedzieć, jak Louis zareagowałby, gdyby tylko usłyszał jak jego przyjaciel nazywa mnie "seksowną". Położyłam dłoń na ramieniu Deana, po raz kolejny odsuwając go od siebie, gdy zaczął bawić się zamkiem mojej kurtki.

- Zadzwonię do Alexa, żeby po ciebie przyjechał

Spojrzałam zaskoczona na Deana, gdy tylko wyrwał mi z ręki telefon i ponownie wrzucił go do torebki, którą następnie rzucił na ziemię śmiejąc się. Próbowałam ją podnieść, nie mogąc zrozumieć zachowania przyjaciela. Nie dane mi to jednak było, bo Dean pociągnął mnie za ręce, tak że spadłam na jego klatę.

- Dean, kurwa, uspokój się - robiąc się naprawdę przerażona, próbowałam wyrwać swoje ręce, ale ucisk chłopaka zrobił się jeszcze mocniejszy

- Osiołku - szatyn naśladował głos mojego chłopaka zbliżając się do mojej twarzy - pokażę ci, że nie tylko Furious potrafi zadowolić kobiety.

- Dean! - krzyknęłam głośniej gdy chłopak nachylił się i zaczął składać mocne pocałunki na mojej szyi - Przestań! - czując jak łzy zaczynają wydostawać się z moich oczu, próbowałam wyrwać się z mocnego ucisku chłopaka

Krzyknęłam z bólu czując jak szatyn jeszcze mocniej ściska moją rękę, a drugą zaczyna rozpinać kurtkę, którą po chwili siłą ściągnął i rzucił na ziemię. Licząc na ostatnią deskę ratunku, z całej siły uderzyłam chłopaka kolanem w krocze, po czym odskoczyłam od niego jak najdalej, upadając na chodnik. Oddychając ciężko zaczęłam jak najszybciej podnosić się z ziemi, patrząc na skulonego szatyna krzyczącego przekleństwa.

- Dean?! - widząc z daleka przerażonego Willa, zaczęłam biec w jego kierunku zanosząc się łzami, a następnie wpadłam w jego ramiona, chcąc obudzić się z tego koszmaru - Faith, co się stało? - zszokowany chłopak spojrzał najpierw na moją twarz a następnie na wściekłego Deana, który podnosił się, trzymając się za krocze

- Niewielka strata! Niech Furious sobie ciebie weźmie!

Biorąc głęboki wdech spojrzałam na szatyna na przeciwko mnie, nie wiedząc co mogę mu powiedzieć. "Wszystko w porządku, Dean. Nie gniewam się."? Czując ucisk w sercu pokręciłam głową, próbując ułożyć sobie wszystko w głowie. Tysiąc razy przygotowywałam sobie wypowiedź na to spotkanie, a teraz czuję, jakbym nie potrafiła mówić. Nienawidziłam tego, że byłam zbyt wrażliwa i niektóre rzeczy dotykały mnie bardziej niż powinny.

- Nie potrafię ci tak szybko wybaczyć, Dean. Wiem, jak wiele dla siebie znaczycie z Louisem, jesteś dla niego jak starszy brat i wspieracie się od lat. Wiem, że nie chciałeś tego - oblizałam zaschnięte usta, a szatyn pokiwał głową ze skruchą. - Gdybym powiedziała Louisowi zniszczyłabym wszystko, całe wasze zaufanie, na które pracowaliście latami. Wiesz jaki będzie zraniony jak się dowie? Nie chciałabym mu mówić, ale po tym wszystkim nie potrafiłabym od razu przebywać tak blisko ciebie. Chciałam odpocząć i przygotować się na nasze spotkanie.

Mężczyzna skinął lekko głową w zrozumieniu, a następnie wstał i zaczął krążyć po pokoju myśląc nad wszystkim. Bolało mnie to, że Dean jest dobrym człowiekiem, a przez jeden pieprzony wieczór może zakończyć przyjaźń z Louisem. Każdy dobrze wie jaki jest Tomlinson - to w końcu Furious. Nie odpuściłby tego tak łatwo tym bardziej, że wierzyłam, że naprawdę mnie kocha i się o mnie troszczy. Czy mogłabym przy nim udawać, że między mną a Deanem wszystko jest dobrze, podczas gdy przy każdym spotkaniu zanosiłabym się łzami? Wiedziałam, że tylko Will, który widział co się stało był w stanie zrozumieć, dlaczego chciałam wyjechać.

- Powiem o wszystkim Louisowi i wyprowadzę się, ale błagam wróć do Doncaster, bo inaczej nigdy sobie tego nie wybaczę.

Rozdział 5

*Louis*

Rozejrzałem się po czystym salonie i mogłem z dumą powiedzieć, że spisałem się zajebiście. W końcu kanapy nie były poupychane różnego rodzaju jedzeniem i papierków, z okien nie rzucały się plamy prawdopodobnie porozlewanego alkoholu, a podłoga pozbawiona została śmieci, butelek po piwie, a nawet zużytych gumek.
Aż mi się zbiera na pawia, jak sobie pomyślę, że musiałem to po kimś sprzątać. No kurwa, żeby chociaż kondoma nie wyrzucić, jak już się pieprzy w cudzym domu?
Poprawiłem jeszcze poduszki na dwóch dużych kanapach i wydarłem się na cały dom, żeby wszyscy zeszli do salonu. Nie obchodziło mnie, że było dopiero przed dziesiątą, a te fajfusy leczyły kaca po wczorajszej, no właściwie jeszcze dzisiejszej imprezie. Ten weekend był bardzo ważny dla mnie i jeśli któreś z nich to spierdoli, to przysięgam, że wywalę na zbity pysk.
Zająłem miejsce na fotelu, żeby móc przemawiać, jako Pan domu i całego tego pobojowiska.
- Stary, to, że nie możesz spać, nie znaczy, że inni tego nie potrzebują - uniosłem głowę znad telefonu na wchodzącego Alexa. Blondyn leniwie zarzucił ramię na barki swojej dziewczyny siadając na kanapie.
Widać było, że jeszcze w nawet najmniejszym stopniu nie doszedł do siebie, ale gówno mnie to teraz obchodziło. Przywitałem się z Arią uśmiechając się krzywo, bo zawstydzona, co chwilę obsuwała coś w stylu lśniącej sukienki nocnej na swoje uda.
Przypomniało mi to jak Ona zawsze podekscytowana zakładała mój podkoszulek z Supermanem. Twierdziła, że właśnie ten jest jej ulubionym, a mnie podobało się to, że nie potrzebowała jakiś seksownych ciuszków, żeby wyglądać nieziemsko. W takim wydaniu była po prostu sobą, moim uroczym i pięknym Osiołkiem.
Nie przestanę jej szukać, znajdę ją choćby odeszła z własnej woli. Nawet jeśli mnie już nie kocha, ba! Jeśli kiedykolwiek mnie kochała, to muszę znać powód jej decyzji. Jeśli zrobiła to tylko przez to w jaki sposób zarabiam na życie, to byłem wstanie dla niej zrezygnować z tego wszystkiego. Straciłem ją już raz i wtedy czułem, jakbym tracił część siebie, potem wróciła i myślałem, że wszystko się ułoży, ale znów musiałem zostać porzucony przez kochaną osobę.
Jestem Louis Tomlinson - dupek, któremu zostają odbierane najważniejsze osoby w życiu.
- Tommo, powiesz nam wreszcie po co nas tu zebrałeś? - Głos Vicky przywrócił mnie do rzeczywistości.
Szybko zablokowałem telefon, bo przyłapałem się na wpatrywaniu się w zdjęcie blondynki, a gdy podniosłem wzrok, wszyscy już siedzieli poupychani na kanapach. Fred, jak to on musiał się wyłożyć na nogach Zaina, Chloe, Deana, Liama i Cassie.
Albo kupimy więcej siedzisk, albo za niedługo się tu serio nie pomieścimy.
Przeniosłem wzrok na drugą ekipę, która składała się z Alexa, Arii, Jacka, Vicky, Lottie i Willa. Nie wszyscy mieszkają tutaj, ale po imprezie zawsze zostają na noc, więc nie musiałem specjalnie dzwonić, żeby przychodzili.
- Tak, więc macie mnie słuchać uważnie, piczki - spojrzałem wymownie na ziewającego Mickelsona, który w odpowiedzi machnął ręką abym kontynuował. - Już wam to mówiłem, ale wiem, że nigdy mnie nie słuchacie, więc powtórzę to ostatni raz. - Przeniosłem wzrok na Deana i Willa, którzy wymieniali ze sobą spojrzenia. Od kilku dni, a właściwie to od jakiś dwóch tygodni zachowywali się dziwnie, ale z drugiej strony, kto tu jest normalny?
- Z tego co pamiętam, to wczoraj mówiłeś, że słodka Carley zawita u nas na weekend - Lottie uśmiechnęła się zakładając kosmyk włosów za ucho.
Od razu widać, że to moja rodzina. Jedyna ogarnięta wśród tego stada, które właśnie zaczęło się przepychać.
Już miałem kontynuować moją jakże przemyślaną i wybitnie mądrą wypowiedź, gdy wściekła Chloe zrzuciła Freda na podłogę. Chłopak przysiadł jej na włosach, przez co ciągnął ją za nie, nie wiedząc o tym.
- Wreszcie! - Chloe odrzuciła włosy do tyłu, a wszyscy zaczęli się śmiać z leżącej na podłodze sieroty.
- Ty mała... - Fred poniósł się z podłogi patrząc gniewnie na dziewczynę, na co Zain również wstał kładąc dłoń na torsie szatyna. Chloe wywróciła oczami i nakazała im oboje usiąść na podłodze, co obrażeni wykonali.
- Już, skończyliście? - wywróciłem oczami, czekając aż wszyscy zajęli swoje miejsca. - Jak widzicie, posprzątałem wszędzie gdzie się da - ogarnąłem wzrokiem całe pomieszczenie, co wykonali pozostali patrząc z podziwem.
- Że ci się chciało - Jack wyciągnął poduszkę spod swoich pleców poprawiając się, by było mu wygodniej. - Ja bym zamówił jakąś ekipę sprzątającą czy coś.
Wszyscy zaczęli się udzielać, zgadzając się z nim, co do zatrudnienia kogoś od brudnej roboty. Już mnie zaczynali wkurzać, a nie było jeszcze południa. Poirytowany przeczesałem włosy palcami.
- Jak jesteście tacy kurwa mądrzy, to sami sobie załatwcie sprzątaczki, czy coś, bo nie obchodzi mnie jak to zrobicie, ale wasze pokoje mają lśnić. - Wstałem z fotela chowając telefon do tylnej kieszeni spodni. - I najlepiej, żeby na czas przyjścia Barbary z Carley i babką z kuratorium zostali tu tylko Lottie, Alex, Chloe i Dean. Ci co są tutaj zameldowani - wziąłem bluzę z oparcia krzesła i założyłem ją przez głowę. - A... I żadnego, kurwa przeklinania przy dziecku, bo ma dwa lata i powtarza wszystko co usłyszy, zrozumiano? - Odczekałem aż wszyscy potwierdzili, że nie mam się czego obawiać. - Teraz jadę do sklepu, ale jak wrócę, to lepiej, żebyście mieli porządek w pokojach.
Po tych słowach ruszyłem na przedpokój, gdzie założyłem buty i wziąłem dokumenty od Lexusa.
- Louis, poczekaj - obróciłem głowę, gdy poczułem dłoń Deana na swoim barku.
- Nie mam teraz czasu, muszę załatwić wszystko przed dwunastą - wyjąłem telefon, by sprawdzić godzinę.
- Muszę ci coś powiedzieć, to ważne - Dean drapał się nerwowo po karku, uciekając wzrokiem od mojej twarzy.
- Powiesz mi później, a teraz spadam, bo się nie wyrobię - poklepałem go po ramieniu i szybko wyszedłem do garażu, zostawiając przejętego kumpla na korytarzu.

Bawiliśmy się z Lottie i Carley w salonie na grubym kocu, właściwie to Lottie rysowała z małą, a ja pilnowałem, żeby nie zjadła kredek. Naprawdę uwielbiałem tego dzieciaka i chciałem, żeby była z nami. Wszyscy byli nią zachwyceni, gdy przyszli, żeby ją poznać, a sama też chyba polubiła większość osób, no może oprócz Willa. Ten to chyba na nikim nie robi dobrego pierwszego wrażenia, chociaż to ja, Fred, Liam i Zain jesteśmy tymi wytatuowanymi bad boyami. Razem z Chloe musieliśmy założyć coś z długimi rękawami, żeby babeczka, która przyszła z Barbarą nie czepiła się tego.
Swoją drogą spodziewałem się jakiejś starej pruchwy, więc nie małym zaskoczeniem było dla mnie, gdy przywitałem w swoim domu młodą kobietę. Co prawda była ubrana i uczesana, jakby szła właśnie do jakiejś dużej korporacji, a nie na przegląd mojej chaty, ale dobrze mi się z nią rozmawiało, i wydaje mi się, że się jej spodobałem.
- Całkiem niezła ta laska z kuratorium - Alex rzucił się na kanapę włączając telewizor. - Jak jej było? - zastanawiał się chwilę, a rozbawiony pokręciłem głową.
- Piękna Amariah - wymówiłem jej imię wykonując gest dłonią, by zaakcentować jej imię.
- Właśnie, Amariah - Alex parsknął śmiechem, czemu nie mogłem zawtórować.
- Nie wiem o co wam chodzi, normalne imię - Lottie oderwała wzrok od rysunku, ale widać było, że hamowała się, by się nie zaśmiać.
- Amajija - Carls zaśmiała się słodko wymachując rączkami w moją stronę.
Rozbawiony wziąłem małą na ręce i usiadłem z nią obok Alexa, zrzucając jego nogi na podłogę, przez co spowodowałem, że musiał zmienić pozycję na siedzącą. Carley ścisnęła moje policzki rączkami, podskakując na mnie.
- Juji, bajecki - zerknąłem kątem oka, który wzruszył ramionami i ustawił jakiś program dla dzieci.
Dobrze wiedziałem, że nie tylko było mu to obojętne, że nie obejrzy wiadomości sportowych, ale sam lubił oglądać bajki.
Podałem Alexowi Carley, która niepewnie przytuliła się do niego patrząc w ekran telewizora.
- Chyba cię polubiła - wstałem z kanapy przeciągając się leniwie. - Młoda, pomożesz mi przy kolacji?
- Jasne, braciszku - siostra pozbierała kartki i kredki, a następnie wyszła ze mną do kuchni. - Nie wiesz, co się stało, że Dean tak nagle udał się na wakacje? - Spojrzałem na nią wyjmując składniki na kanapki z lodówki.
- Co? Gdzie wyjechał? - zmarszczyłem brwi zszokowany, bo jeszcze rano z nim rozmawiałem. Może to o to mu chodziło, gdy chciał pogadać o jakiejś ważnej sprawie.
- Nie jestem pewna, ale chyba mówił coś o Irlandii? - patrzyła na mnie, jakbym miał jakieś pojęcie o tym, o czym mówiła.
- Zadzwonię do niego, jak Carls pójdzie spać - wyjąłem chleb i razem z siostrą zabraliśmy się za robienie kolacji.
Byłem ciekawy, co było aż tak ważne, że nie mógł z tym poczekać do czasu, aż będę miał chwilę, żeby z nim pogadać. Czułem, że coś ukrywali przede mną w tym domu, ale miałem za dużo na głowie, żeby się przejmować jeszcze ich problemami. Faith, sprawy adopcji i jeszcze pilnowanie cnoty młodszej siostry.
- A gdzie Mickelson? - uniosłem brew patrząc na siostrę, która na wzmiankę o chłopaku od razu zalała się rumieńcem.
- Pojechał z Jackiem pograć w kosza - przygryzła dolną wargę skupiając się na krojeniu pomidora.
- Mam nadzieję, że nie dobiera się do ciebie, bo urwę jaja i powieszę przed wejściem do domu - Powiedziałem poważnie, bo była za młoda na to, żeby ją przeleciał pierwszy lepszy koleś, szczególnie, że Fred nie był jednym z tych kolesi, którzy szukają stałego związku. - Mówię serio Lotts, nawet niech się nie waży. Zasługujesz na to, żeby to zrobić z odpowiednią osobą i dopiero za kilka lat, najlepiej dopiero po ślubie, koło trzydziestki.
- Pewnie, najlepiej, żebym poszła do zakonu jako wieczna dziewica - opuściła włosy tak, by zakryły jej twarz, gdy pochylała głowę nad talerzem, na którym układała gotowe już kanapki.
Zmarszczyłem brwi, chcąc spytać czy ma mi coś do powiedzenia, bo jeśli tak, to nie chciałbym być w jej skórze w tym momencie, ale do kuchni wbiegła śmiejąca się Carley.
- Juji! - Podbiegła do mnie rozbawiona i przytuliła się do moich nóg, chowając za nimi.
- Gdzie moja księżniczka, chcę ją zjeść - przez drzwi na czworaka wstąpił Alex z maską tygrysa. - Chodź do mnie - machnął ręką jak kociak, przez co nie mogłem powstrzymać głośnego śmiechu, chociaż bardzo się starałem tego nie robić.
Nie mam pojęcia skąd on wziął tę maskę, ale od razu pomyślałem, że to sposób w jaki się zabawiają z Arią i już śmiałem się na całego z Lottie i Carley.
- O nie! Zostaw moją księżniczkę! - Śmiejąc się wciąż wziąłem małą na ręce.
- Nie gzecny kotek - Carls wydęła ustka machając palcem wskazującym.
- Tak, bardzo niegrzeczny kotek, chce zjeść naszą Carley - Lottie rozbawiona całą tą sytuacją położyła talerz z kanapkami oraz kubki z herbatą na stole. - A teraz księżniczka, jej książę i tygrysek zjedzą kolację.
Alex wyszedł z kuchni, a po chwili wrócił już jako on, więc usiedliśmy wszyscy do stołu. Brakowało mi tego, szczególnie, że ostatnio nie było powodów do śmiechu i zabaw, a dzięki tej małej istocie w domu znowu jest radosna atmosfera. Nie czekaliśmy z kolacją na Chloe i Zaina, bo woleli pójść do jakiegoś głupiego kina niż siedzieć z nami.

Po kolacji Lottie poszła umyć Carls i przebrać ją do snu, a ja posprzątałem w kuchni razem z Alexem. Rozmawialiśmy o tym, że chciałby założyć warsztat samochodowy, ale nie wie jeszcze jakby się do tego zabrać, więc zaoferowałem mu swoją pomoc, gdy sam poradzę sobie ze swoimi sprawami. Byłem pewny, że podjął taką decyzję pod wpływem Arii, która nie popierała wyścigów, szczególnie po akcji z porwaniem dziewczyn. Jeszcze parę miesięcy temu bym go wyśmiał, że jest cipką i nie umie sobie z babą radzić, ale teraz wiem, że sam zrobiłbym wszystko, żeby zatrzymać Faith przy sobie.
- Lou, księżniczka chce żebyś jej przeczytał bajkę - Lottie stanęła w drzwiach uśmiechnięta. - Leć do pokoju.
Skinąłem głową odrzucając ścierkę na blat i od razu pobiegłem na piętro, gdzie znajdował się pokój, który będzie należał do małej, jeśli adopcja przejdzie pomyślnie. Dziewczyny pomogły mi go umeblować i udekorować, za co byłem im wdzięczny, bo sam niezbyt się znałem na takich rzeczach.
Wszedłem do środka i nie mogłem się nie uśmiechnąć na widok Carley w łóżku tulącą misia do siebie.
- Co by tu poczytać - podszedłem do półki z książeczkami dla dzieci i wziąłem jedną z nich.
Okazało się, że mój wybór padł na Calineczkę. Podszedłem do łóżka i położyłem się obok małej, a ta od razu przytuliła się do mnie.
Gdy Carls zasnęła, odłożyłem książeczkę na półkę przy łóżku, wstałem ostrożnie, żeby jej nie obudzić i zostawiając jej włączoną małą lampkę wyszedłem na korytarz. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer do Deana, jednak okazało się, że jego numer nie odpowiada, więc nie mam jak się z nim skontaktować.
Zmęczony całym dniem postanowiłem odłożyć to na jutro. Jedyne o czym teraz marzyłem to gorący prysznic i sen.

Rozdział 4

*Dean*


Znużony leżałem na kanapie, popijając piwo podczas gdy reszta krzątała się po całym domu. Prawda jest taka, że od jakiegoś czasu mieszka tutaj nie pięć osób a jakieś piętnaście. Lubię moich przyjaciół no ale kurwa, ile czasu można wytrzymać w takim chaosie? Nie ma ani chwili spokoju, a każdy tego potrzebuje. W tej chwili Chloe z Zainem obściskiwali się na tarasie, co było niemal obrzydliwe, a Lottie z Fredem kłócili się o kolejną głupotę. Przysięgam, że te dzieciaki czasami są nieznośne. Mają szesnaście i osiemnaście lat, więc powinni być chodź trochę bardziej dojrzali. Podgłośniłem telewizor, słysząc jak czyjś telefon, leżący na stoliku dzwoni po raz kolejny.
- Bro, musisz to załatwić - spojrzałem na Louisa, który wszedł do salonu razem z Liamem, patrząc na niego niemal błagalnym wzrokiem.
- Myślisz, że to takie łatwe? Stary, a co jeśli to jakoś wyjdzie na jaw? Wszyscy będziemy mieć przejebane, a z Carley możesz się pożegnać. - Payne spojrzał na niego z uniesionymi brwiami, siadając na fotelu. - Zastanów się, czy warto aż tak ryzykować.
- Nie lepiej ci znaleźć normalną pracę? - dołączyłem się do rozmowy, ale widząc spojrzenie Tomlinsona, uniosłem ręce do góry. - To tylko sugestia, tak byłoby łatwiej.
Od kilku dni Louis błagał Payne'a o pomoc w "znalezieniu" pracy. Tyle, że ta praca miała być tylko na papierku. Próbował wypełnić wszystkie wymagania konieczne do zaadoptowania Carley, co nie było takie łatwe zważając na to, że byłby samotnym ojcem. Nikt nie wiedział, czy Tomlinson serio przemyślał tę decyzję, ale przynajmniej to przygotowanie do adopcji miało jeden plus. Nie użalał się już tak bardzo nad tym, że Faith nas zostawiła i nie upijał się każdego wieczoru z jej powodu. Cieszyłem się, bo ona nie była tego warta. Nie powinien płakać za kimś, kto zostawił go bez wahania, mimo że nie miała do tego powodu.
- Widzieliście Willa? Zaraz dostanę kurwicy przez ten telefon - wziąłem do ręki dzwoniący telefon, podnosząc się z kanapy.
Liam wskazał na drzwi do garażu, więc poszedłem w tamtym kierunku, spoglądając na wyświetlacz. Oczywiście, nieznany numer. Rozejrzałem się po ogromnym pomieszczeniu, szukając czarnej czupryny chłopaka między autami, jednak było tu całkowicie pusto. Spojrzałem po raz kolejny na komórkę, uświadamiając sobie, że to może być naprawdę coś ważnego, skoro ktoś dzwoni bez przerwy od dwudziestu minut. Przejechałem kciukiem po dotykowym ekranie, po czym przyłożyłem telefon do ucha.
- Tak? -zapytałem, po czym odchrząknąłem.
- Wreszcie odebrałeś, mam mały problem w mieszkaniu - dziewczyna o zadziwiająco znajomym głosie odetchnęła z ulgą, na co zmarszczyłem brwi. - Will? Jesteś tam? - zapytała, gdy po długim czasie nie odpowiedziałem.
- Faith? To ty? - zapytałem z szeroko otwartymi oczami, a gdy nie usłyszałem odpowiedzi byłem tego już pewien. - Faith! Gdzie jesteś? Nic ci nie jest? - przejechałem palcami po moich krótkich włosach, czekając na jakikolwiek odzew. - Faith! Przecież wiem, że to ty. Odezwij się do jasnej cholery - zacisnąłem zęby, czekając na odpowiedź, ale jedyne co usłyszałem to dźwięk zakończonego połączenia.
Zszokowany spojrzałem na telefon, w momencie gdy ktoś wszedł do garażu. Czy ja właśnie rozmawiałem z Faith, która od tygodni się do nas nie odzywała? To chyba jakiś jebany żart. Podniosłem wzrok na Willa, który szedł w moim kierunku.
- Podobno szukałeś mnie, co jest?
- Nie uwierzysz kto właśnie do ciebie dzwonił - pokazałem mu jego telefonu, nie zwracając uwagi na to jak w sekundę się podenerwował, zupełnie jakby się czegoś obawiał. - Faith, ogarniasz to? Może teraz uda nam się w końcu namierzyć jej numer. W ogóle czemu ona nagle raczyła się odezwać i to akurat do ciebie?
Widząc minę Willa zatrzymałem się w bezruchu, uświadamiając sobie jedno. Patrzyłem na niego kręcąc głową w niedowierzaniu. To był ten moment kiedy powinni wyskoczyć ludzie z kamerą krzycząc "mamy cię!". Przecież Faith nie mówiła by Willowi bez powodu, że ma jakiś problem w mieszkaniu . Przecież Will nie wyglądałby na aż tak przerażonego gdyby nie...
- To nie był przypadek, prawda? - podszedłem do niego bliżej, wciskając mu telefon w rękę. - Ty masz coś kurwa wspólnego z jej zniknięciem i utrzymujesz z nią kontakt - gdy zobaczyłem jak chłopak planuje odejść, zacisnąłem dłonie na jego koszulce, czując jak wzbiera się we mnie złość- Od pierdolonych tygodni szukamy jej, nasz przyjaciel upija się w trupa nie wiedząc, dlaczego zniknęła, a ona tak po prostu dzwoni do ciebie jak gdyby nigdy nic? - wysyczałem w jego twarz zauważając, jak sam robi się wściekły.
- To nie jest do cholery tak łatwe jak myślisz - odpowiedział spokojnie odwracając wzrok tak, aby nie musiał patrzyć na mnie.
- Czy ty sobie kurwa żartujesz?! - krzyknąłem, bo on do kurwy zachowywał się, jakby nic się nie stało. - Dlaczego jej tutaj z nami nie ma?! Co się takiego kurwa stało, że stoisz po stronie kogoś kto w tak kurewsko chamski sposób zostawił naszego przyjaciela?!
- Powiedzieć ci? - prychnął głośno, patrząc na mnie z nienawiścią w oczach. - Mam z tym coś wspólnego, ale ty też. I to więcej niż ci się wydaje.



*Faith*


- Nie przejmuj się, kochana - Sarah potarła dłonią moje ramię, podczas gdy starłam kolejną łzę, spływającą po moim policzku. - Jesteś teraz tutaj z nami i powinnaś odpoczywać, a nie myśleć o tym, co się stało. W końcu po to tu przyjechałaś.
- Nie chcę, żeby oni się o wszystkim dowiedzieli - podniosłam na nią wzrok, wyobrażając sobie wszystkie możliwe scenariusze reakcji Louisa, gdy dowie się prawdy.
Nie chciałam aby Sarah ani Dan dowiedzieli się o prawdziwym powodzie mojego przyjazdu tutaj, ale gdy usłyszałam głos Deana i zorientowałam się, że teraz wszystko wyjdzie na jaw, nie mogłam udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Opowiedziałam Sarah każdy szczegół mojego życia odkąd jestem z Louisem i mimo, że było to dla mnie cholernie ciężkie, teraz czułam się nieco lepiej.
- Po prostu tego było już dla mnie za wiele i musiałam wyjechać - poprawiłam mojego kucyka, patrząc na brunetkę, która uważnie mnie słuchała. - Nie chciałam wysłuchiwać kolejnych kłótni, nie chciałam niszczyć ich przyjaźni. Rozumiesz mnie, prawda? - zapytałam cicho, licząc na to, że ktoś w końcu potwierdzi, że to co zrobiłam było słuszne.
- Każdy by tak zrobił na twoim miejscu - dziewczyna uśmiechnęła się blado. - Ale myślę, że powinnaś porozmawiać z Louisem, choćby dlatego, żeby wiedział, że nic ci nie jest.
- Teraz na pewno dowie się od Willa i Deana, więc to by było bezsensu. Powinnam od razu napisać mu, że wszystko ze mną okay i nie powinien się o mnie martwić... Teraz już na to za późno.
Nie chcąc dłużej o tym rozmawiać, zdecydowałyśmy się pójść do Dana. W "moim" mieszkaniu i tak nie było od rana prądu, więc nie miałyśmy nic ciekawszego do roboty. Nie wiedziałam jak długo jeszcze tu zostanę, więc chciałam spędzić jak najwięcej czasu z przyjaciółmi. Po pierwsze moi rodzice byli już naprawdę wściekli, bo nawet do końca nie wiedzieli, gdzie jestem. Po drugie moje oszczędności zaczynały się kończyć, a po trzecie nie mogę się wiecznie ukrywać. Teraz gdy prawda wyjdzie na jaw, będę musiała się zmierzyć z rzeczywistością. Za nikim nie tęsknię tak bardzo jak za Louisem i wszystko czego się obawiam to to, że teraz nie będzie chciał mieć ze mną nic wspólnego. Zakładając bluzę, wyszłam na korytarz, gdzie czekała już na mnie Sarah.
- Na pewno nie będziemy mu przeszkadzać? - zapytałam, zamykając mieszkanie.
- Ucieszy się, bo będziemy mogły mu pomóc.
Mama Dana prowadziła schronisko dla psów, gdzie chłopak często jej pomagał razem ze swoją siostrą. To było całkiem urocze, jak wszystko co robi Dan. Przysięgam, że gdybym nie kochała całym sercem Louisa, uważałabym, że Dan jest idealnym materiałem na chłopaka. Przystojny, kochany, pomocny, czego chcieć więcej?
- Dzisiaj powinny przyjść listy z odpowiedziami z uczelni - Sarah spojrzała na mnie zmartwiona. - Boję się, że nigdzie się nie dostanę.
- A ja jestem niemal pewna, że przyjmą cię do tej wymarzonej uczelni w Menchesterze- uśmiechnęłam się szeroko. - Wtedy mogłybyśmy się często widywać.
Zdążyłam się już tak bardzo zaprzyjaźnić z tą dziewczyną, że nie wyobrażałam sobie jakbyśmy nagle miały urwać kontakt. Ona była jedną z tych osób, które potrafiły ci poprawić humor niezależnie od tego co się działo i cieszyłam się, że ktoś taki jak ona pojawił się w moim życiu. Równe jak ona marzyłam, żeby mogła przeprowadzić się do Anglii.
- Dan, jesteśmy! - krzyknęłam, nie zauważając nigdzie chłopaka. - Cześć psiaki.
Kucnęłam przy jednej z klatek patrząc na dużego psa, który podszedł bliżej mnie. Wsadziłam rękę miedzy kraty i zaczęłam go głaskać, czując jak w moich oczach zbierają się łzy. Jak ludzie mogą być tak okrutni, żeby zostawiać tutaj psy? To nie tak, że mają złą opieką, ale każde schronisko to ogromna trauma dla psów. Przecież one nie zrobiły nic złego, nie powinny cierpieć przez ludzką głupotę.
- Siemka, Faith - podniosłam się, widząc stojącego nade mną chłopaka.
Przywitałam się z Danem, który po chwili zaczął przedstawiać mi i Sarah wszystkie psy.
- Ostatnio znaleźliśmy go na ulicy - wskazał na małego pieska który leżał w rogu klatki, trzęsąc się ze strachu. - Jest strasznie nieufny wobec ludzi, mało je, nie chce nawet wychodzić na spacery. Zachowuje się jak szczeniak, a ma już dwa lata. Chyba najgorzej ze wszystkich psów znosi pobyt tutaj.
Patrzyłam na psa, wyobrażając sobie jak sama mogłabym z nim spacerować, bawić się. On był samotny i ja też. Pasowaliśmy do siebie.
- Dan, chcę go zaadoptować.

#TornPL

Rozdział 3

*Louis*

Obudził mnie cholerny ból głowy, znany również jako pierdolony kac. Nienawidzę tego uczucia na drugi dzień, szczególnie, że nie pamiętam jakim cudem znalazłem się we własnym pokoju. Nawet jakoś bardzo mnie to już nie szokuje, bo teraz każdy dzień wyglądał tak samo. Rano pobudka i poszukiwanie Faith, a nocami wyścigi i imprezowanie do upadłego.
Przesunąłem się na skraj łóżka, opuszczając stopy na podłogę, i drapiąc się po nagiej klacie wziąłem w dłoń szklankę z musującą wodą. Jak zwykle Alex zadbał o to, żebym wypił aspirynę po ciężkiej nocy. Wypiłem całość krzywiąc się, i odstawiając szklankę wstałem leniwie z łóżka. Jak co dzień sprawdziłem telefon, czy nie ma przypadkiem jakieś wiadomości od dziewczyny, ale jedyne co mnie zaskoczyło to wyświetlana godzina. Było już grubo po czternastej, więc szybko udałem się do łazienki wziąć prysznic i załatwić sprawy fizjologiczne, po czym wróciłem do pokoju, gdzie ubrałem ulubione dresy i koszulkę. Schowałem telefon do kieszeni i wyszedłem do salonu.
- No proszę, nasz księciunio wstał wreszcie - Dean rzucił piłką do tenisa w moją stronę, więc złapałem ją zanim doszło by do zderzenia z moją głową.
- Siema piczki - odrzuciłem do niego i podszedłem do kanapy, gdzie siedzieli Alex, Dean i Will. - Przybiłem z każdym piątkę i rzuciłem się obok na kanapę. -NFS? - zwróciłem się do Alexa, który grał z Willem na playstation.
- Pokazuję Willowi jak się ścigać - wymieniliśmy z Deanem i Willem spojrzenia, i nie mogąc się powstrzymać zaczęliśmy się śmiać głośno. - Jasne, Alexis - poklepałem go po plecach, nie przestając się śmiać.
- I ty Brutusie? - Zmarszczył brwi uderzając mnie z pięści w ramię, na co wystawiłem środkowy palec w jego stronę.
- Wszyscy wiemy jaka jest prawda - Dean podrzucał piłkę rozbawiony.
Will zastopował grę i wyciągnął dzwoniący telefon z kieszeni.
- Zaraz wracam, trzymaj - podał pada Deanowi i wyszedł na taras zdenerwowany.
Podążyłem wzrokiem za Rynoldsem i przeszkadzając kumplom w grze poszedłem za nim. Wziąłem po drodze pudełko z papierosami i zapalniczkę z komody i stanąłem przy drzwiach odpalając jednego. Nie chciałem, żeby wyglądało to, jakbym chciał podsłuchiwać kumpla. Zaciągnąłem się, patrząc na chłopaka, który stał kawałek dalej obrócony tyłem do mnie
- Radzisz sobie? - wypuściłem szary dym. - To dobrze, jakby coś się działo, to dzwoń od razu - paliłem papierosa, obojętny na jego słowa. Will milczał, słuchając za pewne rozmówcy. - Nie, nic nie pamięta z tamtej nocy. Ledwo żył następnego dnia - dopaliłem papierosa i rzuciłem peta na mokrą trawę od deszczu.
Byłem ciekawy o kim mówił Rynolds, ale to jego prywatne sprawy i nie chciałem się w to mieszać.
- Dopilnuję, żeby się nie dowiedział. Trzymaj się. - Rozłączył się, więc wszedłem wgłąb salonu.
- Jadę do Liama - widziałem, jak Alex kręcił głową, wiedząc w jakim celu udaję się Payne'a, ale niewzruszony udałem się na korytarz, gdzie założyłem buty i wyszedłem do garażu.




Po wygranym wyścigu wróciliśmy do domu, gdzie większość osób już się zjechało, by świętować. Byłem w zajebistym nastroju, bo wygrałem trzy całkiem dobre auta wyścigowe.
Już na wstępnie jakaś laska przywitała mnie z butelką piwa, którą od razu opróżniłem. Tego było mi trzeba po jak zwykle zmarnowanym dniu na poszukiwaniach dziewczyny, które nic nie przynosiły.
- Kto jest Speed Masterem?! - gdy szedłem do salonu Alex rzucił mi się na plecy, krzycząc mi do ucha, na co zaśmiałem się głośno.
Wszyscy zebrani i ci, którzy jeszcze wchodzili do naszego domu odkrzyknęli moje imię. Nie mogę powiedzieć, że mi się to nie podobało, bo każdy lubi być wielbiony. Szczególnie jak się jest takim zajebistym jak ja.
- Kto?! - zrzuciłem go z siebie kręcąc głową rozbawiony.
- Louis-pieprzony-król-asfaltu-Tomlinson! - słysząc Jacka wszyscy zaśmiali się, a Dean podał mi kolejną butelkę.
Stanąłem na stole, żeby wszyscy mnie widzieli i uniosłem rękę, którą trzymałem piwo.
- Za zwycięstwo! - przechyliłem butelkę wypijając całość i wtedy rozbrzmiała muzyka z głośników i zaczęła się impreza.
Zeskoczyłem ze stołu i podszedłem do kumpli, biorąc po drodze kieliszki, w których już była rozlana wódka.
- Już się nie mogę doczekać, żeby podrasować te fury - Alex obejmował w pasie Arię, która nadal była trochę nieśmiała w naszym towarzystwie. - Nie wiem, jak można być takimi frajerami, żeby ścigać się z tobą o bryki - zaśmiał się wtulając dziewczynę w siebie.
- Ja też - podałem kieliszek jemu, Deanowi, Jackowi i Fredowi. - Aria, może się skusisz? - uniosłem brew machając kieliszkiem przed jej twarzą. Został mi akurat jeden dodatkowo, bo jak zwykle wcięło gdzieś Malika i Rynoldsa.
Dziewczyna podniosła wzrok na Alexa, a gdy ten wzruszył ramionami wzięła ode mnie kieliszek.
- To za to, że jestem pieprzonym królem asfaltu - unieśliśmy kieliszki wznosząc toast i szybko przechyliłem kieliszek, wypijając alkohol.
- Gratuluję Tommo! - Vicky skoczyła na mnie, oplatając dłońmi moją szyję, a nogi wokół pasa. - Byłeś jak zwykle najlepszy - kręcąc głową objąłem ją rękami na biodrach i odsunąłem trochę głowę, by widzieć jej twarz.
- Nie ważysz pięć kilko - uniosłem brwi, ale ta pocałowała mnie w policzek. - Vi, czy ty już jesteś narąbana? - starałem się nie zaśmiać, widząc dziewczynę w takim stanie.
- Może troszeczkę - pokazała kciukiem i palcem wskazującym na ile.
- Będziesz potem rzygała jak kot - odstawiłem ją na podłogę i zmierzwiłem jej włosy dłonią. - Nie pij więcej mała.
Wchodząc do kuchni spotkałem Malika, który siedział przy wyspie kuchennej i na moje oko to jarał coś dobrego.
- Siema stary - usiadłem obok niego, a ten poklepał moje plecy. - Masz tego więcej? - wskazałem głową na skręta.
Wyciągnął z kieszeni małe, otwierane pudełko i podał mi je. Otworzyłem je uśmiechając się krzywo i zadowolony z zawartości wziąłem jednego skręta.
- Zajebisty wyścig - przybliżył zapalniczkę do skręta, którego trzymałem już w ustach i podpalił jego koniec.
Skinąłem głową zaciągając się dymem i przetrzymałem trochę dłużej, zanim go wypuściłem z ust.
- To jest dopiero wykurwiste - patrzyłem na skręta, którego trzymałem między palcami. - Skąd ty to wziąłeś?
- Własna robota - zaśmiał się podając mi jeden z kieliszków. - Dalej cisza w sprawie Faith? - postawił między nami butelkę wódki.
- Coraz częściej myślę, że po prostu kopnęła mnie w dupę - polałem nam, a następnie wziąłem kolejnego bucha. - Gdyby ktoś ją porwał, to chciałby coś w zamian, nie? - Zain wziął swój kieliszek, więc równocześnie wypiliśmy kielona.
Nie bawiliśmy się w popity, bo tu nie chodziło o napicie się, a o to, żeby się porządnie najebać.
- Lasek się nie da ogarnąć - prychnął dopalając skręta. - Chloe się obraziła, bo jakaś ruda zaczęła się do mnie przystawiać.
- Pierdolić to - polałem nam następną kolejkę, którą od razu wypiliśmy, przez co czułem się coraz bardziej rozluźniony. - Czas rozkręcić ten melanż.
Wstałem chwiejąc się, na co zaśmiałem się głośno i udałem się z powrotem do salonu. Zauważyłem, że jakaś blondyna wpatruje się we mnie. Była podobna do Faith, chociaż nie dorównywała jej urodą, ale że alkohol i trawa zrobiły swoje, podszedłem do niej uśmiechając się zadziornie.
- Idziemy zatańczyć - pociągnąłem ją w tłum tańczących ludzi, a że nie wyglądała na niezadowoloną, obróciłem ją przodem do siebie.
- Jestem Dia... - przyłożyłem palcem wskazujący do jej napuchniętych war obciągar od jakiegoś pieprzonego botoksu.
- Ćśś - chwiałem się lekko nakazując jej siedzieć cicho. - Nic nie mów.
Położyłem dłonie na jej biodrach i patrząc w jej dekolt poruszałem się - a przynajmniej tak mi się wydaje - w rytm muzyki. Wolałem już widok sztucznych cycków od tych ust.
Po jakimś czasie odsunąłem się od niej i wziąłem od jakiegoś kolesia butelkę z piwem.
- Mogę coś zrobić dla ciebie? - przejechała dłonią po mojej klacie, a ja ledwo się powstrzymałem, żeby nie puścić pawia na jej twarz.
Gdyby nie to, że cholernie kochałem Faith i od kiedy pojawiła się w moim życiu nie wyobrażałem sobie, że mógłbym uprawiać seks z jakąś inną, to ta blondyna już dawno znalazłaby się ze mną w łazience, albo moim łóżku.
- W sumie to możesz - uśmiechnąłem się krzywo patrząc w jej cycki.
Widząc moją reakcję zbliżyła twarz do mojego ucha.
- Chodźmy do ciebie - szepnęła przejeżdżając językiem po moim uchu.
Odsunąłem ją od siebie śmiejąc się głośno.
- Chciałem, żebyś zrobiła mi kanapkę, bo jestem kurewsko głodny.
Ta otworzyła usta i urażona odeszła z dala ode mnie. No jak mi przykro. A już myślałem, że na coś się przyda. Wyszedłem na taras popijając piwo i widząc roześmiane Vicky, Arię, Chloe i Cassie podbiegłem do nich rzucając pustą już butelkę w bok i złapałem Vicky. Przerzuciłem ją sobie przez ramię, słysząc jej pisk i bez zastanawiania wskoczyłem z nią do basenu.
Od tego momentu impreza przeniosła się na basen.

#TornPL

Rozdział 2

*Louis*

Wybiegłem z domu, trzaskając drzwiami z całych sił. Musiałem odreagować całą tę sytuację, ale nawet we własnym domu nie mogłem spokojnie poćwiczyć, bo wszyscy nagle uparli się, aby mnie pocieszać. Miałem gdzieś ich puste słowa. Tak naprawdę gówno ich obchodziło gdzie jest Faith i czy jest bezpieczna. Może jestem skończonym frajerem, ale nie wierzyłem w to, że mogłaby mnie tak zostawić z dnia na dzień, nie Faith. Jeśli to znowu sprawka Parkera i jego ludzi, to tym razem nie odpuszczę i przypłaci to życiem.
Nigdy nie zamierzałem być mordercą i dopuszczać się czynów powyżej pobicia, ale Faith jest całym moim światem i jestem wstanie zrobić dla niej wszystko. Nie odpuszczę póki jej nie odnajdę.
Wyciągnąłem telefon i słuchawki z kieszeni dresów, i nie zatrzymując się, włożyłem słuchawki do uszu, by po chwili słuchać z nich głośnej muzyki. Biegłem w stronę dobrze znanego mi miejsca, które omijałem przez ostatnie dni. Teraz jednak, musiałem się tam dostać, by odszukać jakiejkolwiek wskazówki. Godzina dwudziesta trzecia nie wydawała się najlepsza na odwiedziny, ale w moim wypadku, była to najlepsza pora.
Przełączyłem piosenkę, a gdy podniosłem wzrok zobaczyłem idącą po drugiej stronie ulicy dziewczynę, którą w mroku oświetlały wielkie lampy. Blondynka, z lekko falowanymi włosami szła w tym samym kierunku co ja. Zatrzymałem się, nie mogąc uwierzyć w to co widziałem. Ubrana była w zwykłe dżinsy i czarną kurtkę, a na ramieniu miała zawieszoną niewielką torebkę.
- Faith? - szepnąłem oszołomiony tym widokiem.
Po chwili jednak wyrwałem słuchawki z uszu, i nie zważając na nic przebiegłem przez ulicę, krzycząc z całych sił imię mojego Osiołka. Ona jednak nie zamierzała się odwrócić i wpaść mi w ramiona, więc gdy do niej dobiegłem i złapałem za ramię, obróciłem w moją stronę.
- Co jest? - zdezorientowana dziewczyna patrzyła na mnie, a w jej oczach było widać strach. - Zostaw mnie, zboczeńcu! - krzyczała rozpaczliwie, próbując wyszarpać rękę z uścisku.
Zdając sobie sprawę, że przede mną stoi obca mi osoba rozluźniłem ścisk, puszczając blondynkę. Korzystając z okazji od razu uciekła, zostawiając mnie samego i rozczarowanego. Bezradny przysiadłem na jednej z ławek ustawionych wzdłuż chodnika.
Dlaczego do cholery czuję, że nic nie mogę zrobić? Zawsze wiedziałem, że happy endy są przereklamowane i nierealne, ale ten jeden pieprzony raz mógł być wyjątkiem. Ale po co? W końcu jestem pieprzony Louis Tomlinson, dzieciak, któremu za każdym razem odbierane są najważniejsze osoby w życiu.
Prychając z kpiny, jaką było moje życie, wziąłem telefon w dłoń i otworzyłem wiadomości wymieniane z Faith. Przejechałem palcem po ekranie, widząc mnóstwo sms-ów tylko po jednej stronie ekranu, takich jak: "Faith, co się stało? Gdzie jesteś?", "Proszę, odbierz ten pieprzony telefon" i wiele innych. Wiedziałem, że jej telefon był wyłączony, a nawet Liamowi nie udało się go namierzyć, a mimo to wysyłałem jej wiadomości. Postanowiłem, że ten raz będzie ostatni i bez chwili namysłu napisałem, do niej.

________________________________________________________
ODBIORCA: Faith
WYSŁANO: 15 sierpień 2012, 23:24

Faith, martwię się.

Zrobiłem coś nie tak?

Nie kochasz mnie już czy o co kurwa chodzi?
________________________________________________________

Kręcąc głową zablokowałem telefon i wstałem z ławki, by po chwili ruszyć w dalszą drogę. Po jakiś trzech czy czterech kilometrach zaczął padać deszcz, więc zarzuciłem na głowę kaptur akurat w momencie, gdy mijały mnie dwa rozpędzone samochody. Wiedziałem, że dzisiaj był wyścig i pewnie brałbym w nim udział, ale kurewsko nie miałem na to ochoty. Fred z chęcią zgłosił się na ochotnika by mnie zastąpić, dlatego musiałem wyjść z domu, bo po każdej wygranej szykowała się impreza. Z tego co wiem, Fred miał się ścigać jakoś koło pierwszej, ale widocznie ludzie już zaczynali się zbierać na start. 

- Louis? Co ty tu robisz? - Lilah przetarła zaspaną twarz dłońmi, po czym przyjrzała mi się uważnie. - Jesteś cały przemoknięty, będziesz chory - pociągnęła mnie za rękę do środka. 

Zdjąłem kaptur z głowy, i nerwowo drapiąc się po karku, starałem się patrzeć na wszystko co było w korytarzy, pomijając osobę obok. 

- Rodzice śpią? - spytałem leniwie, wychodząc po schodach.

- Tak, ale - nie dokończyła, widząc, że nie mam ochoty na konwersację. 

Chwyciłem dłonią za klamkę do drzwi i otworzyłem je, licząc na to, że jednak zastanę dziewczynę w pokoju. Oczywiście w środku nie było nikogo, a moje nadzieje poszły się jebać, nic nowego. 

Kiedy przeszukiwałem pokój przyszła Lilah z dwoma kubkami w dłoniach.

- To nie ma sensu - kiedy podniosłem na nią wzrok, ta ruchem głowy wskazała wnętrze. - Nic tu nie znajdziesz. 

Przysiadła na łóżku wyciągając w moim kierunku kubek. Kiedy pokręciłem głową westchnęła głęboko.

- Wiem, że mi nie wierzysz - odłożyła kubki na półkę - ale naprawdę nie mamy pojęcia, gdzie jest Faith. - oparłem się plecami o ścianę słuchając jej. - Powiedziała rodzicom, że jedzie do dziadków, do Waterford i prosiła ich, żeby nie mówili nikomu gdzie jest, włącznie z tobą - podniosła wzrok na mnie. - Powiedziała mamie, że zerwaliście, a tobie oznajmiła, że wyjeżdża i masz jej nie szukać. 

Zmarszczyłem brwi próbując poskładać wszystko do kupy. 

- Przecież to kurwa nie ma sensu - odezwałem się w końcu. - Nie rozmawialiśmy nawet ze sobą tamtego wieczoru, bo ona była z dziewczynami, a ja na domówce - schowałem twarz w dłoniach. 

- Dla mnie też to wszystko jest podejrzane - kiedy spojrzałem na nią z powrotem, ta wyciągała złożoną kopertę z kieszeni. - Szczególnie, że gdy dziś zadzwoniłam do dziadków - zaraz po tym jak przycisnęłam mamę o jakiekolwiek informacje - spytałam czy Faith się z nimi kontaktowała ostatnio. Zgadnij co - wstała z łóżka i podała mi kopertę, którą rozłożyłem.

Była zaadresowana moim imieniem. 

- Ostatnio dzwoniła do nich na urodziny dziadka, a co dopiero mówić o jej pobycie tam - spojrzałem w  jej oczy, w których zbierały się łzy. - Boję się, że coś się jej stało, Lou - załkała, a ja nie wiedziałem co powinienem zrobić. - Musisz ją znaleźć.

Przeniosłem wzrok na białą kopertę, chcąc już odczytać treść listu czy cokolwiek tam się znajdowało.

- Przeszukałam cały jej pokój i znalazłam tylko to, w ramce z waszym zdjęciem. - skinąłem głową chowając kopertę do kieszeni bluzy.

- Znajdę ją, choćby miało mi to zająć kilka lat, nie poddam się - zapewniłem ją i opuściłem pokój. 

Nie chciałem jej tak zostawiać, ale Lilah była silną dziewczyną i wiedziałem, że da sobie sama radę. Wybiegłem z domu Collinsów i zakładając kaptur pobiegłem w jedyne miejsce, gdzie mogłem być sam. 

Wspiąłem się po wysokiej bramie, zdając sobie sprawę, że inaczej nie dostanę się do środka nocą. Gdy byłem na samej górze, zeskoczyłem tyłem do ogrodzenia, uginając nogi w kolanach przed upadkiem. Wyprostowałem się i chowając dłonie w kieszenie bluzy ruszyłem przed siebie. Po chwili skręciłem w jedną z alejek, które oświetlały znicze. Stanąłem przed grobem rodziców, na którym leżały dwie usychające róże i ledwo palące się znicze.
Kucnąłem patrząc na wygrawerowany napis.
- Muszę tu wrócić jutro i zrobić porządek - skrzywiłem się, widząc do jakiego stanu doprowadziłem miejsce spoczynku rodziców. - Więc, ostatnio przedstawiałem wam moją dziewczynę - zaśmiałem się ironicznie. - Teraz jedyne co po niej zostało to to - wziąłem kopertę i wyciągnąłem ze środka kartkę. Rozłożyłem ją i odczytałem na głos to, co było na niej napisane.

Kocham Cię bardzo, ale dłużej tak nie mogę żyć...

Obróciłem kartkę, chcąc znaleźć coś więcej, jakiekolwiek znaki tłumaczące jej nagły wyjazd, ale nic. Marne kilka słów, zostawiające jeszcze więcej pytań. 

- Zajebiście. - Prychnąłem gniotąc kartkę. - Wszyscy, których kocham mnie opuścili. - Wstałem czując wibracje w kieszeni. Odblokowałem telefon, na ekranie którego pojawiła się wiadomość od Lottie. 

________________________________________________________
NADAWCA: Lottie
WYSŁANO: 15 sierpień 2012, 1:18

Jestem z Fredem i resztą na wyścigu. Nie chciałam zostać sama w domu, a Ciebie nie było.
Nie bądź zły, kocham Cię braciszku xx

________________________________________________________

- Widzicie? Nawet młodszej siostry nie potrafię upilnować. - Ścisnąłem mocniej telefon. - Pieprzony Fred, pieprzone życie - zacisnąłem powieki, mając dość tego wszystkiego. - Prawda jest taka, że nigdy mnie nie kochaliście. Wy, Faith, nawet dla Lottie ważniejszy jest Fred - przeczesałem mokre włosy palcami. - Właśnie dlatego lepiej mi było, gdy do nikogo nie żywiłem uczuć i robiłem co sobie chciałem. Ale po co? Lepiej się zakochać, a potem pojawiają się same problemy. 

Spojrzałem ostatni raz na imiona rodziców, przeżegnałem się i opuściłem cmentarz. 

Pora odwiedzić bar. 

#TornPL

Rozdział 1

Trzymając rączki dwóch wielkich walizek w rękach, rozglądałam się po osiedlu, na którym wysiadłam z taksówki. Spojrzałam po raz kolejny na karteczkę z adresem, aby upewnić się, że jestem w dobrym miejscu. Wszystko się zgadzało. Było to najwyraźniej nie tak dawno wybudowane osiedle, ponieważ wszystko było w bardzo nowoczesnym stylu. Musiałam przyznać, że jest tu pięknie, ale jednak Dublin to nie to samo co Doncaster. To nie ma tej przytulnej, rodzinnej atmosfery. Ludzie nie uśmiechają się do ciebie, lecz idą przed siebie z obojętnym wyrazem twarzy. Ze szklącymi oczami wyjęłam mój telefon, który od rana jest wyłączony. Mimo iż nie chciałam mieć z nikim kontaktu, konieczne było abym dowiedziała się, jak mam dostać się do "mojego" nowego mieszkania. Przytrzymałam chwilę przycisk włączający telefon, a następnie wpisałam pin. Od razu mój telefon zaczął wibrować, gdy przychodziły coraz to nowe wiadomości, których i tak nie zamierzałam odczytać. Weszłam w kontakty i wybrałam numer, a już po sekundzie słyszałam sygnał.
- Tak? Słucham?
- Cześć Will - odchrząknęłam, słysząc okropną barwę mojego głosu, spowodowaną długim płaczem. - Tutaj Faith, jestem już na miejscu.
- Poczekaj, muszę odejść na bok - odparł, a ja posłusznie czekałam, siedząc na metalowej ławce. - Powiedziałem już mojej sąsiadce, że podejdziesz po klucze. Mieszka na tym samym piętrze, co ty, a że są tylko dwa mieszkania na każdym z pięter, to bez problemu ją znajdziesz.
- Jasne, dzięki Will.
Mimo tego, że miałam cholerną chęć zapytania, czy Louis już wie o moim zniknięciu, nie zrobiłem tego. Wiedziałam, że tak będzie dla mnie najlepiej. Musiałam się odizolować od wszystkich, po tym co się stało. Z ogromnym bólem serca przygryzałam moją wargę, czekając aż Will odpowie.
- Trzymaj się jakoś Faith i pamiętaj, że możesz na mnie liczyć. Dzwoń, kiedy tylko będziesz tego potrzebować.
- Dziękuję... Za wszystko.
Nie czekając już dłużej na jego odpowiedź, rozłączyłam się, a następnie podniosłam z ławki. Ponownie biorąc w ręce dwie walizki, weszłam do klatki. Nigdy w życiu nie mieszkałam w bloku, więc jest to dla mnie coś nowego. Czekając na windę, uświadomiłam sobie, że wszystko w moim życiu może się zmienić. Planuję w końcu wrócić do Doncaster... Wtedy, gdy już odpocznę po wszystkim, co ostatnio się działo, a moja psychika powróci do tego stanu, w jakim była zanim poznałam Speed Master Team. Ale kiedy to się stanie i czy będę miała wtedy dla kogo wracać, nie mam pojęcia. Otarłam kolejną łzę tego dnia, która spływała po moim policzku i weszłam do windy. Musiałam być silna. W końcu nie chciałam, żeby nowa sąsiadka pierwszego dnia wzięła mnie za dziewczynę z depresją. Stanęłam przed drzwiami o numerze 11 i niepewnie zapukałam do nich. Usłyszałam, jak jakiś mężczyzna coś krzyczy, a już po chwili drzwi się otworzyły. Przede mną stanęła dziewczyna mniej więcej w moim wieku. Miała na sobie tylko piżamę, więc nie czułam się jakoś bardzo onieśmielona, stojąc przy niej w dresach bez jakiegokolwiek makijażu.
- Umm, cześć. Mam mieszkać tutaj obok - wskazałam na sąsiadujące drzwi - i Will powiedział, że mam wziąć od was klucze.
- Tak, rozpoznałam już po twoim akcencie, że to ty - dziewczyna zaśmiała się, a ja uśmiechnęłam się blado w jej kierunku. - Tato! Przyniesiesz klucze do Willa?! - krzyknęła wgłąb domu, a następnie znowu na mnie spojrzała - Jestem Sarah, miło mi cię poznać.
- Faith - ścisnęłam lekko jej dłoń, którą wyciągnęła w moim kierunku - Twój akcent też jest nieco... inny.
- Byłaś kiedyś w Irlandii?
- Tak, ale nigdy nie w Dublinie - podrapałam się po karku, chcąc aby ta rozmowa już się skończyła. - Moi dziadkowie mieszkają w Waterford, więc czasami zdarza mi się ich odwiedzić.
Obok dziewczyny po chwili stanął mężczyzna około pięćdziesięcioletni, z którym kulturalnie się przywitałam. Zaraz potem dostałam pęk kluczy i mogłam ruszyć do mieszkania obok. Sarah wydawała się być kimś z kim mogłabym się dogadać, ale dzisiaj na pewno nie miałam na to ochoty. Chcę traktować ten wyjazd, jak pewnego rodzaju wakacje, ale to nie jest łatwe, gdy w mojej głowie wciąż pojawiają się obrazy szatyna wyznającego mi miłość. Nie chcę myśleć, jak bardzo musiałam go zranić, ale nie mogę przestać tego robić. Otwarłam drzwi i weszłam do środka ciągnąc za sobą walizkę. W mieszkaniu panowała ogromna duchota, więc gdy tylko zdjęłam buty i odłożyłam je na półkę, przeszłam do salonu i otworzyłam okno. Rozejrzałam się po całkiem wielkim pomieszczeniu, który był urządzony na biało. Praktycznie wszystko było w tym kolorze, oprócz kilku obrazów. Przejechałam palcem po stoliku, dzięki czemu mogłam zobaczyć, jak wielka warstwa kurzu się na nim znajdowała. Widać było, że dawno nikogo nie było w tym mieszkaniu.
Następnie przeszłam do kuchni, która nie była zbyt wielka, ale za to bardzo ładna. Oprócz salonu i kuchni w mieszkaniu znajdowały się jeszcze trzy pomieszczenia, a dokładniej dwie sypialnie i łazienka. Przeciągnęłam swoje bagaże do jednego z pokoi, a następnie otworzyłam je. Wiedziałam, że wypakowywanie tego wszystkiego zajmie mi masę czasu, ale nie szczególnie myślałam o tym wtedy, gdy byle jak wrzucałam wszystkie rzeczy do walizek, chcąc jak najszybciej pojechać na lotnisko. Wiedzieliśmy z Willem, że w nocy w każdej chwili mógł przyjść do mnie Louis.
Pokój, który wybrałam był Vicky, ponieważ nieszczególnie zachęcał mnie ten drugi, należący do jej brata. Ściany były czarno-szare co byłoby jeszcze bardziej przygnębiające w mojej sytuacji. Miałam nadzieje, że brunetka nie będzie na mnie zła, gdy już dowie się, że tu przebywam. W końcu, kiedyś planuję wrócić i wtedy będę musiała powiedzieć każdemu o tym, gdzie byłam. Wiedziałam, że Will tego nie zrobi, chociaż kiedyś mnie przerażał i szczerze mówiąc nie przepadałam za nim. Co za ironia, że osoba, której ufałam i którą traktowałam jak przyjaciela, okazała się całkiem inna, a osoba, której nie lubiłam i bałam się, okazała się tą pomocną. Przypominając sobie Liama opowiadającego o tym, że potrafi namierzać telefony, szybko wyjęłam mojego iPhone z kieszeni i wyłączyłam go. Musiałam sobie załatwić nowy numer. Musiałam załatwić sobie pracę, aby nie siedzieć tu samotnie całymi dniami. Musiałam po prostu zmienić - mam nadzieję, że nie na zawsze - całe swoje życie.

Następnego dnia rano zdecydowałam się w końcu wyjść z domu i poszukać jakiegoś sklepu. Byłam osłabiona i musiałam odżywiać się dobrze, aby wyleczyć anemię. Obiecałam to Louisowi i chociaż tę obietnicę zamierzałam dotrzymać. Wyszłam z bloku, zarzucając na siebie cienką kurtkę. Skręciłam w lewo z nadzieją, że to tam będzie jakiś supermarket. To osiedle było zdecydowanie duże, więc na pewno jest tu wiele sklepów.
- Faith! Poczekaj!
Słysząc moje imię, zatrzymałam się a następnie odwróciłam do tyłu. W moim kierunku biegła Sarah, która uśmiechając się szeroko, machała mi. Miała na sobie dopasowane spodnie i zwykłą szarą koszulkę, a wyglądała pięknie. Ciemna karnacja i brązowe oczy nadawały szatynce niespotykaną urodę. Na dodatek była wyższa ode mnie o jakieś dziesięć centymetrów, przez co czułam się tak, jak wtedy gdy stoję obok Vicky.
- Cześć - wymusiłam uśmiech, który chyba wyszedł w miarę naturalnie.
- Cześć, gdzie idziesz? - dziewczyna pocałowała mnie w policzek.
Gdy wytłumaczyłam jej, że mam plan zrobić jakieś zakupy, ona stwierdziła, że może mnie za chwilę zaprowadzić do sklepu razem ze znajomym, z którym się umówiła. Skinęłam głową, zgadzając się, gdyż byłam naprawdę głodna, a nie szczególnie miałam ochotę przez godzinę szwendać się między blokami. Poza tym przyda mi się zapoznanie się z kimkolwiek. Usiadłyśmy z Sarah na ławce, czekając na znajomego.
- Więc, dlaczego przeprowadziłaś się tutaj? - Sarah uśmiechała się przyjaźnie, a ja zaczęłam panikować, bo nie miałam wymyślonej żadnej historyjki.
- Po prostu nie miałam ochoty znowu spędzać całych wakacji w Doncaster i zawsze chciałam zobaczyć Dublin - wzruszyłam ramionami. - Zgadaliśmy z Willem i zaproponował mi, że mogę tu jakiś czas pomieszkać.
- Fajnie mieć wreszcie jakąś normalną sąsiadkę. W tym bloku mieszkają sami psychole.
Dziewczyna przerwała mówić, widząc, że ktoś staje przed nami. Podniosłam wzrok, a moje spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem szeroko uśmiechającego się chłopaka. Miał fryzurę podobną do fryzury Louisa i nawet dobrze w niej wyglądał. Musiałam przyznać, że był naprawdę przystojny, chociaż do Tomlinsona brakowało mu jeszcze wiele.
- To moja nowa sąsiadka, Faith - dziewczyna wskazała na mnie. - A to Dan, mój bliski przyjaciel. Jest prawie jak brat.
- Faith, miło mi.
- Dan, mi jeszcze bardziej.

Więc pierwszy rozdział za nami! Tradycyjnie zachęcamy do twettowania z hashtagiem #TornPL i pisania waszych podejrzeń, pomysłów, opinii!

Zwiastun

Zapraszamy do oglądnięcia zwiastuna Torn oraz tweetowania z hashtagiem #TornPL